Je mag hem gewoon papierstruik noemen. Hij is in mijn tuin beland, omdat ik het plan heb opgevat om planten die papier in hun naam hebben te verzamelen. Dat is nostalgisch gevoed, want mijn veel te vroeg overleden vader was papierfabrikant. Hier aan de muur hangt nog een ouderwets schepraam en dat inspireert me om de link met papier een beetje te cultiveren. Ik houd ook echt van papier.
En wat blijkt met deze papierstruik? Die sleept me de winter door. Want als hij zijn blad laat vallen in het najaar zie je de witte knoppen al hangen. Die worden langzaam groter en groter. Tot ze in februari openbarsten met knaloranje trompetjes. Waanzinnig. En dat terwijl alles nog kaal en troosteloos is. Hartverwarmend.